GALLETIÑAS DE NADAL

Unha felicitación moi doce!!

OS REIS DA POESÍA

Laura, David, Uxía e Yanko foron voluntariamente á Biblioteca para dicir a poesía "Campanas de Bastabales" aos nenos e nenas de Educación Infantil.

 Somos os reis da poesía

e imos dicir un poema de Rosalía.

HISTORIAS E FALCATRUADAS DE NOEMA E O SEU AVÓ

NOEMA E O SEU AVÓ

O meu avó que xa sabemos que é un aventureiro, un día faloume dos seus pais, dos meus bisavós . Contoume que a miña bisavoa foi costureira e ama de casa. A bisavoa sabía coser e remendar moi ben as camisas do seu fillo, é dicir, do meu avó. A bisavoa tamén foi ama de casa pero é diferente a ama de chaves : unha ama de casa coida do seu fogar e unha ama de chaves estaba contratada nunha casa, coida a casa doutros. O meu bisavó foi mecánico de coches. El traballaba cos gatos pero non cos gatos de animais, cos gatos do coche. Tamén foi leñador , traballaba coa leña e coa hacha pero... non pensedes que lle daba moita leña a o meu avó! O meu bisavó e a miña bisavoa foron uns traballadores estupendos.

E isto foi o que me contou o meu avó sobre os meus bisavós. Dicíame que estaba moi orgulloso deles que foron quen de que con moi poucos medios sacar adiante a súa familia. A pena é que non os puiden coñecer!

                                                                                               Lorena

A MAIOR FALCATRUADA DO MUNDO

Un día,co meu avó Pablo fun xogar ao fútbol, pero había un problema que o campo tiña cantidade de herba seca moi alta. Eu quería xogar ao fútbol e estaba empezoñadísimo, polo que o avó quixo compracerme porque a el encántelle xogar comigo. Sen pensalo moito o avó colleu un chisqueiro e queimou aquela herba. Houbo un problema porque case se queima a roupa dos campesiños da aldea. A roupa estaba un pouco máis arriba ao clareo porque daquela non tiñamos lavadoras. A roupa aínda tiña algo de humidade e afumouse abondo. Ao ver o lume os veciños acudiron axiña e o meu avó e máis eu corremos a escondernos. Os veciños estaban moi enfadados e ademais non tiñan moita roupa de reposto. O meu avó e mais eu seguimos correndo e cando xa pasar o perigo dime o meu avó:

-Foi divertido!

E votouse a rir. Eu tamén rin e así foi como fixemos una aventura das nosas.

                                                                                                 Yanko

A FADA DO MONTE

O meu avó é un verdadeiro aventureiro. Un día faloume dun monte onde, el de pequeno descubrira unha fada. Eu despois dun tempo esquecinme do tema pero... Nós mudámonos a unha casa preto dese monte. Pola noite escapeime, pero, xusto cando ía abrir a porta, o avó colleume da man e dixo:

-Se queres ir, eu vou contigo.

Eu asentín e sen demora fómonos para aló. Mentres camiñabamos, o avó estaba ilusionado con encontrar aquela fada de novo.

Cando xa eran case as dúas da mañá eu dixen:

-Avó, podemos...

El interrompeume:

-Mira alí!

E efectivamente, alí estaba, sentadiña naquela pedra case desvanecida polos meus ollos adormecidos.

-Non queres espertala, verdade avó?- Dixen eu o ver aquela expresión de fascinación na cara.

-Non. É mellor deixala descansar. As fadas teñen moi mal humor cando non dormen, sabíalo?

-Non so as fadas!- Dixen eu

O avó comezou a rir mentres volvíamos para a casa.

                                                                                           ANTÍA

A PESCA INOPORTUNA

Un día,o avó e mais eu fomos á aldea de pesca e pasounos unha cousa..

Estabamos a pescar cando de súpeto asomeime moito ao río e caín de cabeza. Nadei como puiden,mais non nadaba ben sen flotador.

O avó tirouse ao auga para rescatarme (e iso que el tampouco sabe nadar) e case afogamos os dous pero o avó deu brazadas, achegouse a unha rocha e agarrouse nela para subir.

Chegamos á casa mollados coma pitos e mamá regañounos;pero deume igual, eu ben sei que o meu avó é un campión.

                                                                                            Laura

O tarro de fresas

Íamos a preparar unha cea con toda a familia. A miña nai comprara fresas estaban que estaban moi caras e dixéranme que como as comera...

Pero eu quería comer fresas e o avó era como se me lera o pensamento, estaba debaixo da mesa e ía coller as fresas.

Cando as colleu díxome.

-Ven Noema, axúdame a comer as fresas.

Non o pensei dúas veces e fun correndo pero ás caladiñas.

Despois de comelas deixamos o tarro enriba da mesa e fuximos ao Estanque dos Parrulos Pobres pensando no enfado da miña nai que por certo es peor que o de papá.

Entón despois volvemos á casa e a miña nai estaba con Pablo o meu irmán. Nin sequera se decatara da nosa falcatruada. Así que collemos o tarro de fresas e trocámolo por outro que tiña espárragos.

Entón lle dixemos que trouxera espárragos en troques de fresas.

Ela creeme e o avó e eu librámonos dunha boa.

                                                                                               Uxía.

Un dia na piscina, unha semana na cama.

Acórdome do día, no que eu lle preguntei ao meu avó, que cando aprendeu a nadar e el contestoume que aínda que fora pirata, nunca. A verdade é que non mo esperaba.

Ese mesmo día tomei a decisión de que deberíamos aprender a nadar, posto que eu tampouco sabía.

Os dous dirixímonos á piscina da praza. Estivemos toda a santa hora xogando. Ao saír, empezou a facer vento e frío.

A semana enteira, estivemos os dous na cama estordegando e tusindo. A próxima vez, iremos a piscina no verán, aínda que sexa

cuberta.

                                                                                                       Alexia.

HISTORIAS DE VERBOS

MI AMIGO VERBO

Hace unos años, tuve un amigo llamado Verbo. Verbo era inteligente, activo y muy muy carismático. Podía cambiar de humor, actitud e incluso de personalidad en segundos.
Un dia estaba furioso y no quería mas que gritar; en cambio, a los cinco minutos, no podía parar de reir y jugar.
Realizaba muchas acciones, pero no sabía como llamarlas. Un día, mientras estaba en clase, el director de su colegio le llamó. Él se preocupó mucho, pero nada malo había hecho.
En cambio, el director no tenía la cara seria de siempre, sino una gran sonrisa que le iluminaba el rostro.
Ya en su despacho, el director presentó a Verbo otro director, pero uno más importante: el director de la Real Academia Española de las Lenguas:
- Hemos hecho muchos "castings" y tras ellos tu fuiste para nosotros la persona perfecta. -le dijo.
-¿Para qué?- dijo Verbo con mucha timidez.
-¿Pues....como eres tan inteligente, para poner nombre a todas las acciones que realizas.
-¿Y como?- dijo Verbo.
- Así.
El Señor Director señaló un diccionario con la definición de aquella nueva palabra. Verbo saltó y allí solo quedó su nombre escrito sobre la definición: "Palabras que expresan acciones". Y éstas se llamaron "verbos".
Aún ahora, cuando estudiamos los verbos me viene un escalofrío porque era muy buen amigo mio.
Después de todo, eso sólo era un rumor. Puede que, lo que le haya dicho el director era que se mudaba con sus padres a otro lugar, o que estos habían encontrado un colegio mejor para él. Pero yo, a pesar de todo, siempre he intentado creer esta mágica historia.

                                                                                   LAURA

EL VERBO AUXILIAR

Había una vez, un verbo nacido y criado en ´´Verbilandia´´. Este verbo del que os hablo se llama Haber. Es el verbo más generoso del mundo, os contaré por qué.

Un día Haber, iba por las calles de Verbilandia, todo tranquilo y, encontró a otro verbo al que no veía desde el instituto.

-Tener! Cuanto tiempo- dice Haber.- ¿Qué tal estás?

-Haber! Si, mucho tiempo. Yo, por ahora sin queja, pero...

-¿Pero qué? Cuéntame.

-No nada, sólo qué, me ha llamado un lingüista muy famoso. Dijo que yo, y todos los verbos, tenemos que crear otro tipo de formas verbales...

-¿Cómo?- dijo Haber- ¿A parte de las simples?

-Si!

-Estoy... Buff! Que raro- Dice Haber.

-¡A qué si!

-Pero, Tener, no te preocupes, yo te ayudaré!

-¿En serio?

-¡Pues claro!

-¡Gracias!

Así, después de un tiempo, Haber y Tener, fueron creando formas verbales como: Haber tenido, hubiere tenido...y las fueron extendiendo a otros verbos; he saltado,  habré corrido, hubiere salido, haya estudiado,.... Consiguiendo así que, Haber fuese internacionalmente conocido como: ´´El verbo más generoso del mundo” y llamado:  "EL VERBO AUXILIAR".
                                                                                                ANTÍA

OS MEUS DESEXOS

Se por arte de maxia un personaxe fantástico me dixera que pedise tres desexos, non dubidaría en pedilos.

O primeiro desexo sería se sempre feliz porque así non tería que preocuparme por nada.

O segundo desexo sería ter máis desexos porque así podería pedir máis cousas.

E o terceiro desexo sería que no mundo houbera paz  e felicidade porque agoara hay moitas guerras.

Eu pediría máis desexos que agora non vou dicir porque son meus persoais. Os  que pido son tamén para todo o mundo. 

                                                                                                 Iván  D.

O primeiro q pediría sería un xogo porque o ten unha amiga e encantoume. Ademais é bastante barato e con el pode xogar toda a familia.

O segundo desexo que pediría sería unha bicicleta nova porque a que teño quédame pequena e ten dúas rodas pinchadas.

e un terceiro desexo sería que ao meu pai lle pagaran un pouco máis no traballo porque lle pagan moi pouco e grazas a que a miña nai gana algo máis podemos vivir.

Despois de todo, algúns dos desexos que pido son un pouco egoístas, agás  o terceiro que faría moi feliz ao meu pai.

                                                                                                Lorena

O primeiro desexo que pediría sería ter moitos amigos porque é moi divertido xogar con eles, falar con eles e quedar con eles. E así nunca estaría aburrida.

Coma segundo desexo pediría que cando fora maior tivera casa e  traballo porque así viviría mellor e  tamén sería todo máis fácil.

E un terceiro desexosería a PAZ mundial, que non houbese guerras e que tivéramos os mesmos dereitos porque así todos viviríamos en paz e tranquilos e sería o mellor para o mundo.

Despois de todo, non creo que me faga falta ningún desexo  porque xa dispoño de todo o que necesito. Ademais se traballo e estudo moito, seguro me resultará moi fácil coseguir os meus desexos.   

                                                                 Irene

O   MEU   PERSONAXE  FANTÁSTICO

O meu personaxe chámase Colorado. É un trasno licenciado na arte do disfrace. En menos de dous segundos pódese convertir en distitos animais, obxectos, persoas...

Este trasno vive nunha caixa de zapatos. Para chamalo basta con pórse  os zapatos pertencentes a esa caixa. Colorado é de moitas cores. Ten moi bo corazón e sempre é amable.

                                                                                                 Alexia

                                                                                            

NOTICIA MOI IMPORTANTE

A  REFORMA  MÁIS  ESPERADA

Hoxe, luns, 5 de novembro é un día moi especial para nen@s, pais, nais e profesores do CEIP ILLAS CÍES porque abre as portas o novo comedor.

Por  fin  imos estrear este novo comedor que levabamos tanto tempo esperando e que tanta falla facía. Con el diremos adeus ao segundo turno e xa non haberá motivo para comer frío o xantar porque poderemos comer todos ao mesmo tempo.

Ademais este novo comedor será tamén salón de actos. Imaxinádelo... Comer mentres vedes un espectáculo? Pero non , non vai funcionar así, ou comemos ou actuamos. Polo tanto este comedor vennos ben a todos.

Moitas grazas a todos os que  loitaron para conseguir este comedor que hoxe poderemos estrear. 

HISTORIAS DA MOSCA DA TELE

A MOSCA MOI PESADA

Había unha vez nunha cidade de España, un progama de telivisión chamado “A partirse de risa”.

Todas as mañás as dez e media empezaba, pero unha mosca sempre aparecía e facía de todo: picaba ao director, facíalle cosquillas ao cámara e molestaba ao presentador. As doce menos cuarto aparece a mosca e ponse diante do lente da cámara e así todos os días a mesma hora.

Ata que un día todos os que traballaban alí fartáronse e colleron un matamoscas. O presentador viu a mosca no lente e matouna e quedou o sangue no lente.

Desde entón ningunha mosca volveu a interrumpir no plató de televisión.

                                                           Lorena

A VINGANZA MOSCAS

Todos os días a mosca da tele andaba de cámara en cámara,... e tiro porque me toca, na hora do telediario.

Pero un día, un cámara usou un ¡¡¡ MATAMOSCAS !!!

A mosca quedou tola despois dun golpe.

Outras moscas levárona a un hospital de moscas e superou con éxito unha difícil operación. Tivo que ir ao CIPM (Coidados Intensivos Para Moscas) durante varios días.

A mosca tivo unha idea.

- Xa que estou ben... vamos a dar guerra de novo.

Volveu ao estudio da televisión con outras moitas moscas, pero non foron ás cámaras senón que ían directamente aos presentadores, xa que eran máis importantes.

Algunhas seguiron recibindo golpes, pero todo mundo viu en directo como lle facían a vida imposible aos presentadores.

A vinganza foi un éxito.  

                                                                                       Lois

 

A MOSCA SUPERESTAR

Hai uns anos, un mosquito traveso e moi atractivo andaba polos platós da primeira cadea da televisión en horario de máxima audiencia. Para os humanos molestaba, pero no mundo das moscas era unha superestar, superestrela. Cantaba e bailaba mediante zumbidos e aleteos, As adolescentes moscas berran coma tolas ao vela na tele.

Un día, a mosca canta unha nova balada, todo o país estaba emocionado. Movíase suavemente, tan suavemente que....matamoscas!! e mosca aplastada, e líder en ventas, un CD póstumo e sumidoiro co seu nome e....repelente de bichos nos estudos de T.V.

                                                                                                        Laura

NOTICIA

CHARLA DE COÑECEMENTO DAS DROGAS

Aos luns pola mañá esta vindo unha monitora chamada Fanny que traballa nun centro de rehabilitación de drogas a falarnos sobre elas e como evitalas.

Fálanos dos tipos de consumo de droga, como deixala, e como pode axudar un centro de rehabilitación.

Estame a resultar moi interesante porque espero que toda esta información poida servirme ao longo da miña vida.

Despois de todo, aprenderei sobre algo que quizáis me sexa útil e penso que é moi importante.

Resumindo, aprendo e disfruto de cada sesión e espero xa a seguinte.
                                                                        Laura

@S NEN@S E AS REDES SOCIAIS

Unha perda de tempo

Hai nen@s que xogan moi pouco e só falan ás veces con amig@s, son adict@s ás redes sociais e non se decatan do que se perden. Non saben o que é estar cos teus amigos xogando, pasándoo ben...

Diana era unha nena de 11 anos que era adicta a unha coñecida rede social.

Diana non xogaba con ninguén, estaba sempre soa.

Un día foi ao parque. Levaba o móbil para seguir falando cos amigos da súa rede favorita.

- Diana, ves a xogar? - Pregúntalle un amigo.

- Vale!

Diana pasouno tan ben, tan ben, que deixou de ter o ordenador coma se fose un colega e ía ao parque a miúdo para xogar e estar cos seus iguais. Comprendeu que as redes sociais son para usalas ás veces, pero non sempre.

- Non sei cómo puiden perder o tempo co ben que se está cos amigos - pensaba cada día Diana.

                                                                                            Lois Seijo

6º de Primaria

Agora somos de 6º curso de Primaria.

CONTO DE LOIS

NIÑA  MAGA

Erase una vez una niña, que se llamaba Paula.

Paula era una persona normal que vivía en un pueblo, pero las cosas iban a cambiar. Un día se encontró, en su granja, un chico herido, y Paula fue a verlo. Paula llamó a la madre y le dijo:

- ¡Mamá, ayúdame a curar a este chico!

-¿Qué chico?

-Ese de ahí.

- No hay nadie, estarás imaginándolo.

Paula sabía que era real y lo intentó llevar dentro de la casa.

¡Paula no conseguía agarrarlo, la mano lo atravesaba!

Entonces lo intentó otra vez, y lo consiguió, pero el cuerpo del chico comenzó a brillar. El chico se levantó y dijo:

-¿Quién eres?

-¿Yo? Paula. ¿Y tú?

-Yo soy Pablo.

La chica habló con Pablo y se hicieron amigos. Al día siguiente los dos estaban cogiendo agua de un pozo.

De pronto el agua del pozo salió disparada y Paula puso las manos delante de ella y el agua se hizo hielo.

-Ya está aquí. Dijo alguien.

Al día siguiente un señor habló con la madre de Paula y luego el señor dijo:

-Las dos, subid al caballo.

Y subieron.

El señor veía a Pablo ¿Y cómo era posible?. Porque era un hechicero.

Por la noche Paula estaba en una cama de una torre.

Y aquel señor dijo por la mañana:

-Soy Fenris tu maestro hechicero.

Paula se alegró al oírlo y se puso a trabajar con él para ser maga, su sueño y colorín colorado este cuento ha acabado.

12 DE XUÑO, DÍA CONTRA O TRABALLO INFANTIL

Fai algún tempo a miña nai contoume que un reporteiro británico descubriu que unha coñecida marca deportiva obrigaba a nenos e nenas de familias pobres asiáticas a traballar doce ou máis horas ao día, cosendo balóns a cambio dun escaso alimento para eles e mailas súas familias. En concreo dous ou tres platiños de arroz. Tamén me explicou que era das poucas marcas que o recoñeceu. Hai moitas máis que explotan así aos nen@s.

OPINIÓN: Sinceramente, sei e comprendo a crise que se está a vivir na actualidade en case que todo o mundo, tamén sei que así as empresas non cumpren os contratos coma Deus manda; pero por máis que o intento non consigo poñerme na pel do explotador que na miña opinión comete unha falta tan cruel que chega a ser inhumana.

Penso que os nen@s debemos formarnos estudando ata cumprir a maioría de idade e só preocupándonos de estudar e ser felices. Chegados aos 18 anos decidiremos se seguir estudando ou lanzarnos ao mercado laboral. Pero só entón.

LAURA PIÑEIRO MARIÑO 
 

CONTO DE ALEXIA

EL CIRCO

Había una vez, en las fronteras de Froufe, un pequeño pueblo de Orense, en una casa muy vieja, vivía Ágata, una niña pobre.

Ágata vivía con su familia, los Limpia Zapatos. Les llamaban así porque se dedicaban a limpiar zapatos para ganar dinero.

Un día, como hacía buen tiempo, el padre de Ágata la llevó al pueblo. Allí vieron un circo. El padre le dijo:

-A lo mejor podemos ir al circo. 

-Si, pero cuesta dinero ¿Cuánto tenemos?

-Tenemos un euro y cada y cada entrada vale tres euros.

-Bueno, no pasa nada.

Ágata se fue muy triste. Ella soñaba con ir al circo.

Ágata fue creciendo y creciendo.

Cuándo tenía veinte años, decidió que debía trabajar en algo. Pero, ¿en qué?

Al día siguiente, fue al pueblo, allí vio el circo. ¡Eso era!

-Debo trabajar en un circo, un circo al que puedan ir todos los que quieran. ¡Sería gratis!

Así lo hizo, al mes siguiente ya tenía un circo, los animales y los trajes para actuar.

Tenía muchos animales: monos, jirafas, caballos, elefantes, tortugas, gatos, perros……

Ágata cuidaba mucho a los animales.

A partir de ese día solo abría los viernes, sábados y domingos, los animales necesitaban descansar.

Muchas personas dejaban propina, para que el circo pudiera mantenerse.

Así fue, el circo se mantuvo y se mantendrá por mucho tiempo.

CONTO DE NEREA

El cubo mágico

Érase que se era un niño llamado Pablo que se aburría mucho. Un día salió a dar un paseo,

en el medio de la calle se encontró algo que era.¡ Era un cubo mágico!

Pablo fue corriendo al parque que estaba a la vuelta de la esquina para enseñarles a sus amigos el cubo mágico. Cuando llegó al parque le dijo Pablo a sus amigos :

-Mirad es un cubo mágico –pero sus amigos se rieron de el.

Pablo se fue corriendo a su casa . Es tubo pensando un buen rato, cuando se dio cuenta de que si era un cubo había que llenarlo de agua. Lo lleno de agua, de repente el cubo abrió unos ojos y dijo:

-Solo puedes pensar un deseo y te lo concederé.

Pablo pensó en írselo a decir a sus amigos, pero al pensar en decírselo a sus amigos perdió el deseo. Pablo luego llamo a su hermana y se lo conto todo, pero su hermana no le creyó.

Pablo aprendió a que antes de hablar hay que pensar lo que vas a decir.

CARTAS Á NAI TERRA

Ola,Nai Terra!

Eu son Iván,un ser humano que vive no teu bonito e ás veces desastroso ecosistema. Sei que agora non o estamos coidando moito pero sabes que o imos facer ou polo menos intentalo mellorar.

Nós, por natureza, podemos ser moi brutos e machacar o teu medio ambiente, e así, non conseguimos un entorno sostible.

Quero pedirche perdón por maltratarte pero asegúroche que imos mellorar o planeta enteiro.

Un saúdo de un pequeno ser que vive en ti.
Iván Bazarra

Fágoche ista carta para pedirche perdón polos danos que te facemos. A min gústame a natureza e estou a favor de ter espazos naturais e non tanta casa , coche .......

Ti es a mellor porque sen ti non habería vida , e nós non existiriamos.

Por iso me propoño non contaminar o mundo e axudarte a ser feliz.

Quérote nai Terra.

Bicos.

Anna

Ola, nai Terra:

Son Alexis, mándoche esta carta para trasladarche o ben que traballas e fas todo polos demais. Porque os demais non te coidan. Con tantos incendios, coma o de Fragas do Eume, vas quedar queimada.

Pero...aínda así, só a metade da xente axudaríate, porque a outra metade, fabrica coches con emisións de CO2. Anque agora, están sacando coches eléctricos.

Hai xente que planta árbores para ti, por exemplo, os ecoloxistas ou algunhas empresas.

Grazas pola túa acollida.

Saúdos.

Alexis

Ola nai terra;

Diríxome a ti porque penso no dano que che facemos algúns humanos contaminando, incendiando bosques, tirando lixo ao mar...

Oxalá poidésemos conseguir que non se fastidiara, ensuciara ou destrozara a túa beleza porque ademais se se queiman os bosques; as plantas e árbores morren e así non se fai a fotosínteses e todos morreríamos, e aquelo que fixeron os nosos antepasados non lles valeu de nada; pero bueno espero que entre todos consigamos un mundo máis feliz e sen contaminaciòn.

Un saudo.

P.D. Xuntos podemos. Iván Díaz Gutiérrez.

Ola terra:

Eras moi moderna, ías de azul e verde de diferentes tonalidades, branco e amarelo, vermello e rosa; ías de todos as cores que existen. En cambio agora es azul negroso, verde negroso e todo negroso .Estas toda chea de
bolsas,pilas...Creo que si todos reciclaramos poderiamos ter un planeta limpo. Se intentamos non facer incendios teriamos un ecosistema equilibrado.

Uxía

Benquerida Nai Terra:

Eras moi fermosa,con esas illas, esas praias,eses ríos e eses vals…

Sen embargo, a xente estrágate e tira cousas contra ti,enfermándote. Non se enteran de que danándote só se fan dano a eles mesmos.

Pero, por outra banda, hai quen defende aos teus animais, recicla e planta árbores. Eles queren un bo futuro para todos. E dígoche algo, aínda que sexan unha pequeña porción, fan moito ben.

Mil apertas,

LAURA PIÑEIRO MARIÑO.

OUTROS TEXTOS DO V CERTAME DO "VERMIÑO"

O IETI NA REALIDADE

                                                  LOIS SEIJO BARRIO

Un grupo de amigos vaise adentrar nunha aventura…

Nunha clase, preto do Himalaia oíuse un ruxido moi forte e todo se puxo a tremer.

-Qué é iso ?-Di Nica

-Terremoto!!!-Grita Iván

-E o ruxido?-Pregunta Lois

-Sera o Ieti je, je, je!!! -Contesta Alex maliciosamente

O ruxido, ainda máis forte asustou a toda a clase, pero o tremor parou en seco.

Ao día seguinte , todos creran que fora un sono, pero ao ver as noticias todos comprobaron que non o fora.

Os catro falaron cun amigo montañeiro , e levounos ó cumio das montañas.

Arriba non se vía nadiña. Nica e Alex chamaron, chamaron e chamaron polos outros dous e non respondeu ninguén.

Nica e Alex viron catro ollos vermellos e acercáronse.

Eran Lois e Iván, cheos de pelo branco . Estaban hipnotizados, Nica deulles uns bofetóns e espertaron.

Fixeron outra expedición e viron unha sombra de máis de tres metros.

ERA O IETI!!!

Nica e Alex escaparon pero Lois e Ivan , xa que estaba cheos de pelo, o Ieti cría que eran amigos. Lois quitoulle unha estaca de madeira que tiña na perna que lle doía moito, e por iso ruxía. Así o Ieti deixouse ver e os que dicían que non existía estaban moi equivocados e os que crían nel, acertaron.

AS PLUMAS MÁXICAS DO PAVO REAL

                                     IRENE CARBALLO RODRÍGUEZ

Acercábase o 11 cumpreanos de Xoana, unha rapaza alta, lista, bastante forte e valente; e os seus pais levárona ao VigoZoo porque sabían que lle encantaban os animais.

Cando estaban no zoolóxico a Xoana chamoulle moitísimo a atención o cartel da gaiola do pavo real que dicía así:

“AS PLUMAS DESTE PAVO REAL SON MÁXICAS, CADA PLUMA EQUIVALE A UN DESEXO”.

E tamén fixouse que o enreixado, estaba algo danado.

Cando ían no coche de volta á casa, Xoana decatouse de que había un animal cruzando a estrada e berroulle ao seu pai:

-Frea!!.

Baixou e axiña puido ver que era ...

-¡O pavo real das plumas máxicas! .

Xoana quería que fose a súa mascota e convenceu aos seus país dicíndolle:

-“É que e o meu cumpreanos …”

Entón, subírono con eles.

Cando chegaron á casa, Xoana sentouse na finca xunto ao pavo real e quiso comprobar se o cartel dicía a verdade, así que pediu un desexo:

-“Desexo ter una piscina moi grande”.

Nese momento ao pavo real caéuselle unha pluma, e por arte de maxia apareceu unha piscina na metade da finca.

Xoana non se puido decatar de que a ave empequenecera porque saíu correndo a avisarlle aos seus pais. Éstes quedaron abraiados ao comprobar o marabilloso suceso, aínda que a nai advertiulle:

-Xoana, non malgastes os desexos, que se o pavo real se queda sen plumas, podería morrer.

Ao cabo dun mes, grazas as plumas máxicas do pavo, Xoana e os seus pais vivían nunha mansión cunha pista de tenis, dúas piscinas e un jacuzzi. Mentres os país disfrutaban dos agasallos, Xoana buscaba desesperada ao seu pavo, ata que pasadas 3 horas conseguiu atopalo. Tiña unha explicación, era do tamaño dunha formiga e iso só podía significar que, posiblemente, ela malgastara moitos desexos.

O pai suxeriulle que o levansen ao veterinario do zoo, e éste díxolles:

-Témome que non se pode facer nada, o pavo morrerá dentro de pouco tempo.

A nai engadiu:

-Xa cho advertín, Xoana. Malgastaches os desexos aínda que nos aproveitaramos deles.

Cando estaban a piques de abandoar a consulta, o veterinario decatouse de que á ave aínda lle quedaba unha mini-pluma, e dixo:

-Xoana, con esta pluma aínda podes pedir un último desexo, pero perderás o obtido cos anteriores.

Xoana non o pensou nin un segundo e berrou:

-Quero que o pavo volva ao seu estado inicial coas 100 plumas!!

O desexo cumpriuse. Deulle igual se perdía todas as cousas conseguidas coas plumas máxicas, porque para ela o máis importante era a súa mascota.

Recoñeceu que malgastara aqueles desexos e que nin sequera necesitaba o que pedira con eles.

¡Incrible!, ao chegar á casa aínda seguían tendo as piscinas, a pista de tenis, a mansión e jacuzzi, e Xoana comprendeu que a maxia déralle outra oportunidade.

Despois daquilo ,non volveu a desperdiciar os desexos.

Se eu fora Xoana, pediría que a toda xente do mundo lle encantara falar galego e que lera moitos libros na nosa lingua.

 

A RAÍÑA MARÍA

                                                     LAURA PIÑEIRO MARIÑO

A raíña María

dorme todo o día;

na súa cama douro

non deixa de roncar.

A raíña María

zámpase unha sandía;

pois é unha glotona

e non deixa de tragar.

A raíña María

vai á romería;

e co seu vestido novo

non deixa de fardar.

A raíña María

vai á panadaría;

e bolos de crema

non deixa de mercar.

A raíña María

vai ao parque polo día;

e na festa da noite

non deixa de bailar.

Non vos creades o que diga

nesta poesía;

só é unha poesía

sobre a raíña María.

TODOS PODEMOS

                                                          NICANOR CARRO AIRA

Isto é un neno de ollos azuis, cabelo rubio, alto, forte e listo. Ao neno chamado Daniel gustáballe moito ir ao colexio. Sempre que o colexio se acababa poñíase moi triste. El nada mais chegar á casa o primeiro que facía eran os deberes. El quería ser arquitecto. Pero como todo neno tiña un defecto. Non lle gustaba nada a ximnasia. Sempre a suspendía. Cando chegou á Universidade descubriu que si suspendía ximnasia non podía sacar a carreira. O seu mellor amigo Xavi e a súa mellor amiga Paula, fixeron un trato. Se el lles axudaba con matemáticas, eles axudábanlle coa ximnasia .

Despois dun mes os profesores reuníronse. O profesor de ximnasia dixo:

-Daniel mellorou moitísimo na ximnasia! vai a aprobar cun ben.

O profesor de matemáticas di

-Paula mellorou moitísimo, merece un ben

Alberto….(despois dun minuto de moita tensión) merecese aprobar. Raspadiño pero aproba cun 5’5.

Na cerimonia de diplomas da Universidade, os profesores deixaron a os alumnos dicir unas palabras.

Daniel dixo: Teño que decirlle grazas a Paula e Alberto,axudáronme en ximnasia

Paula e Alberto: Nos queremos darlle as grazas a Daniel axudounos en matemáticas

Todos quedaron contentísimos.

VERMELLA , PERO SEN LUNARES

                                                           ALEXIA ARES CHANG

Había unha vez , unha maruxiña , vermella . Chamábase Risiñas, pois sempre estaba a rir. Bueno , case sempre ría …… A única vez que non ríra, foi cando se mirou, unha vez , xa fai ,no lago. Ao ver o seu reflexo , ela encontrouse moi fea , pois Risiñas tiña un problema. Non tiña lunares nas súas ás!!!

Unha mañá de primavera , os pais de Risiñas , tomaron unha decisión:

-Risiñas , cariño ,o teu pai e máis eu tomamos unha decisión.

-Imos conseguir que teñas lunares.

Os pais intentaron, intentárono todo:

Ao principio pintáronlle uns lunares , pero cando empezou a chover , os lunares borráronse. Logo foron ós médicos e dixéronlles que non había solución que eles coñeceran.

Non sabían que máis facer ……

-Risiñas, vaste quedar sen lunares ……

Risiñas, subiu ao seu cuarto a pensar que podía facer. Ela non quería quedar sen lunares.

Despois de tanto pensar, observou o horizonte e viu unha casa . Era a casa onde xogaba de pequena e recollía botóns de cor negro para decorar o pobo en Xalloween …… Bingo! Se recollía botóns podería pegarsellos , con baba de caracol, e así ter lunares!!!

Risiñas non esperou máis e saíu do pobo en menos que canta un galo.

Cando chegou nada máis coller un botón, caeulle unha gota de chuvia nas súas ás. Agora non podía voar!

A dona da casa colleu a Risiñas e levouna para dentro da casa.

Unha vez alí, a dona viu que Risiñas non tiña lunares, así que, colleu un pincel e pintoulle uns cantos lunares. Despois púxolle un pouco de verniz , para que non se lle borraran.

Cando deixou de chover , a dona da casa abriu a ventá:

-Voa amiga , voa e sé feliz!

Risiñas volveu a xunto dos seus pais.

-Mamá , papá!

-Quén es ti?

-Son eu, Risiñas .

-Pero , Risiñas , -dixo a nai – como conseguiches os lunares?

-Non te recoñecíamos! – seguiu o pai .

-É unha larga historia ……

A partires dese día Risiñas sempre, pero sempre sorriu. Bueno …… menos cando unha vez … cando os seus amigos a levaron á piscina, pero, esa xa é outra historia.

As estacións de Nerea Caride Serra

Na primaveira

as flores florecen,

na pradeira.

No verán

os nenos,

nas piscinas se bañarán.

No outono

as follas secas están,

e castañas caerán.

No inverno

A bufanda sacarás

e coa neve xogarás.

Nas catro estacións

podemos facer,

diversas excursións.

Nas catro estacións

podemos facer ,

divertidas excursións.