Por
intentalo que non quede!
Había una
vez unha nena chamada Raquel. Raquel era una nena
moi maleducada, pesada, negativa… Tíñaas
todas!!
Ela, todos
os 30 de xaneiro,
sempre pedía que non houbese guerras, que houbese paz, etc,
etc...... Sempre o mesmo, e nin sequera ela cumpría iso.
Un 30 de
xaneiro, o último día da paz
na escola, estiveron explicándolle á súa clase porque se celebraba
o día da paz e temas relacionados.
A
verdade é que a Raquel non lle importaba moito o tema da paz.
Os
seus poucos amigos dicíanlle que tiña que cambiar se quería seguir
sendo a súa amiga. A Raquel deulle igual ata que se quedou soa.
Entón, xa non lle daba igual!
-Por
intentalo que non quede!!!
Raquel
intentouno e a pesares de que non era fácil, pouco a pouco, foi
encontrando a paz interior e cada vez era máis feliz. Non o podía
crer!!! Portarse ben, facer os deberes, ser amable e cariñosa facía
que Raquel fora máis feliz.
Alexia
Ares Chang.
Mellor
tod@s xunt@s
Nunha
viliña afastada da cidade convivían veciños de dúas razas: a
branca e a negra.
Os
brancos tiñan o río e os negros a montaña.Un
día un branco chamado Saúl e un negro chamado Marcos encontráronse
pola beira do río .Coma eran nenos non pelexaron.
-Non
deberías estar aquí - dixo Saúl.
-Xa
o sei.Pero é que a miña raza quería que vos entregara isto.
Alí
poñía:
"Queremos
vivir en paz e armonía. Podedes vir á montaña. Queredes?"
-Mira
que ben!!Vou a entregala xa. Grazas e adeus.
Saúl
foi a entregar a carta ao alcalde que de seguido preparou un bando
para anuncialo.
Aceptaron
e viviron mellor ca nunca.
Iván
Bazarra Moreno
A
paz a pequena escala
-E
que lle pides ao mundo este ano? -Preguntou o presentador á
concursante de Miss Galicia
-A
paz mundial. Que se acaben as guerras e as matanzas de nenos
inocentes.
Esta é unha
resposta típica, pero non debemos esquecer que a paz ten cabida
entre nós, na clase, na casa, no parque… en todas as pequenas
cousas que facemos a diario: Paz a pequena escala.
Pensemos
nunha clase, por exemplo a nosa. Ningún día debemos comportarnos
con violencia pero menos no día da paz.
Pablo
e Daniel encontraronse no patio e sen motivo aparente comezaron a
pelexar ata que a profesora que os viu, farta deles, expulsounos.
Vaia
humillación!!! Castigados no día da Paz. Que mal exemplo para os
seus compañeiros. Uns din que se pelexaron por unha broma mal
entendida, outros que por unha cuestión de notas… pero da igual.
Nunca
hai motivos suficientes para pelexar se co diálogo pódense aclarar
as diferenzas e seguir sendo amigos.
De
feito, ao día seguinte os dous volvían a estar xuntos: perdoáronse
e de novo a súa amizade fixo a paz entre eles.
Todos
debemos aplicarnos o conto, na casa, na escola, no parque... E se os
nosos maiores fan o mesmo: acabarían as guerras e moitas mortes
innecesarias.
Lois
Seijo Barro
A mirada do corazón
A mirada do corazón
Había
unha vez un home chamado Roberto que era cego. Vivía nun pobo
chamado Pobra do Caramiñal.
Un
día, ía pola beirarrúa camiño do seu traballo. E ían unhas
persoas discutindo cos seus nenos. Mentres os nenos choraban, elas
berraban. O cego acercouse e díxolles:
-Parade
de berrar, por favor, que os vosos nenos están a chorar!
-Vale,señor-dixeron
calando a boca.
Os
nenos e as persoas que ían con eles agradecéronlle o xesto a
Roberto. E así fixo a PAZ.
Pero…como
faría a non-violencia? Pois así!
Uns
intres despois, había pola rúa un mozo e pelexándose co seu pai e díxolles:
-Non
pelexedes que non vale a pena, vale máis a pena o cariño.
E
os dous xuntos agradecéronllo dándose unha aperta.
Así
foi como Roberto axudou a xente a ter paz e non violencia.
Alexis Bernárdez Hermida
Neves e a pelexa
Cando Neves,
unha nenea de só once anos, se enterou de que preto do seu cole había
unha pelexa, quixo meterse no medio. Aproveitou que estaba soa na praza
para ir alí correndo e intervir.
Intentou falar:Os seus amigos foron ao hospital. Ao vela así, decatáronse do pouco que conseguirían coa violencía e o dano que farían, e firmaron a paz.
Laura Piñeiro Mariño
