CONTOS DE SEMPRE NO 2013

CENICIENTA   POP-ROCK

Cenicienta tenía una madrastra y dos hermanastras malvadas.

Un día las invitaron a ir a un concierto de POP-ROCK del Príncipe Enmascarado que quería tener novia. Entonces, las hermanastras y su madrastra, fueron a comprar ropa adecuada para ello. Cenicienta, no tenía dinero y no le prestaban nada de nada. Después vinieron sus amigas que también iban al concierto y le prestaron su ropa.

Cenicienta estaba "guapísima":

Tenía una gorra con el pelo suelto; unos pantalones cagados;  unos tenis con unos calcetines largos y una camiseta rota. Por último, le dieron joyas de POP-ROCK.

Se fueron al concierto.  El Príncipe Enmascarado la eligió a ella, a Cenicienta y juntos, cantaron los dos en el mundo de la fama.

                                                                                             IRINA

HANSEL Y GRETEL EN EL 2013

Unos leñadores tuvieron dos hijos que un día se fueron a por setas al bosque y menos mal que tenían un GPS porque se perdieron y en medio del bosque encontraron una casa de chocolate. Llamaron a la puerta y una bruja dijo mientras veía la televisión:

- ¡Jopé, ahora que estaba yo tan tranquila!

Y cuando abrió la puerta, vió que eran unos niños y pensó que serían deliciosos, quiso comerlos, pero Hansel y Gretel al darse cuenta que los iban a comer, entonces cogieron el teléfono y llamaron a la policía pero no escucharon la llamada porque  estaban demasiado ocupados por culpa de unos ladrones que andan por las afueras de Vigo.

Entonces, Hansel y Gretel tuvieron que escapar por sí solos y lo consiguieron...

                                                                                                                      JONÁS 

BLANCANIEVES
 
Había una vez una chica llamada Blancanieves, ella trabajaba de criada en unos grandes almacenes para su madrastra .La madrastra tenía una aplicación en la tablet para saber quien era la más bella del trabajo y la tablet siempre le decía que era Blancanieves .Un dia la madrastra decidió que uno de sus empleados le dijera que estaba despedida . Blancanieves echó a correr por un parque cercano y se encontró con unos enanos que la escondieron en su casa.
La madrastra vio que Blancanieves seguía siendo la más bella. Se disfrazó de repartidora de propaganda  y fue hasta la casa ce los enanitos. Blanacanieves le abrió la puerta y ella  le regaló un cable nuevo para USB. Blancanieves lo quiso probar y se electrocutó. Pasado un tiempo pasó por allí un príncipe, la besó, se despertó... Desde entonces vivieron felices y comieron perdices.
                                                                                        ADRIANA

EL EDIFICIO  MÁGICO
Había una vez en Nueva York un niño llamado Jack que era muy pobre y su madre apenas tenía dinero para pagar el alquiler. Un día, Jack fue al centro de la ciudad a vender un albúm de cromos que le gustaba mucho y un señor le dijo:
-Te cambio este ladrillo mágico por tu albúm.
Al oír mágico, Jack se lo cambió sin pensar. El hombre le dijo que si plantaba el ladrillo nacería algo impresionante, y así hizo, brotó un  edificio enorme. Jack subió por todos los pisos y en la azotea vió una gran fortuna, la cogió y nunca jamás fue pobre.
                                                                                        HUGO

                                                                           

CHARLA-COLOQUIO DE EDUCACIÓN VIARIA

APRENDÍN
-Que  hai que cruzar polo paso de peóns e cando no haxa, faremolo por onde teñamos visibilidade para ver os vehículos. Non se pode cruzar corrrendo.
-Cando vaiamos a cruzar e haxa un obstáculo diante non se pode asomar a cabeza, é perigoso, debemos apartarnos do obstáculo para ver.
-Os monopatíns non son un vehículo, trátase dun xoguete. 
-Se vou en bicicleta irei coma se fose un vehículo pola dereita. Se vou camiñando irei de cara aos coches.Se non se sabe andar moi ben na bici, iremos, con coidado de non molestar aos peóns, pola berirarrúa. Para cruzar por un paso de peóns coa bici teremos que baixarnos dela e cruzaremos andando
-Como ir ben no cohe. É moi importante levar posto o cinto de seguridade e que estea en contacto co ombro, peito e cadeira. E que non haxa persoas ou cousas soltas no interior do coche. Os nenos ata 1,35m teñen que ir na cadeira adecuada.
-O significado dos sinais de tráfico.
-Que o número da policía é 112.

A   PARTIRES   DAGORA
*Eu xa respectaba as normas, pero despois do que nos contou a policía Pilar vou prestar máis atención cando camiñe pola rúa porque non quero quedar esparruchado coma unha tortiña de desaiuno.
*Cando un semáforo se pon en verde mirarei cara os dous lados, controlarei que pare o coche e que o conductor se decate da miña presenza.
*Cando vaia a cruzar mirarei o cuádruple e direille aos meus pais que crucen polos pasos de peóns.
*Ao ir coa bici terei coidado coas persoas.

 O   MEU  SENTIR
-A charla veunos moi ben poque as rúas están cheas de perigos. Recordamis e aprendemos como hai que camiñar pola rúa, como ir no cohe e como ir na bici. Doulle as grazas á Policia.
-A min gustoume moito porque a policía sempre me chamou a atención, de maior serei policía.
-A policía Pilar explicounos de forma moi clara o que se pode e o que non se pode facer cando imos pola rúa.
-Co que aprendemos podemos correxir ás persoas que  non cumplen as normas e ensinar aos nosos próximos fillos.

ÓSCAR FALA DOS DEBERES

Os deberes son un medio para aprender, para repasar e  que o profesor se decate das nosas  capacidades.
Eu penso que os deberes son un medio de estudo. Por exemplo, cando un fai moitos exercicios dun mesmo tema, provoca que ao facer o exame teñas máis posibilidades de facelo ben , aprobar e rematar o curso con boas notas.
A min gústame aprender.

AS COUSAS DOUTRO TEMPO, INTERÉSANNOS

 

AS NOSAS OPINIÓNS

Foi moi intereresante  porque aprendemos o que era a tradición oral e o que se facía hai moitos anos.
Adrián

Damián é máis gracioso do que parecía. Foi unha boa idea que viñera a contarnos as historias de cando el era pequeno. Penso que todos nos divertimos.
Raquel

O feito de invitar aos pais ou familiares que quixeran a contarnos cousas de tradición oral, gustoume moito.
Tamén me gustou o que contou Damián sobre que antes se etretiñan contando historias.
O que máis me gustou foi que nos recomendou que nos mirásemos máis aos ollos e que nos contemos cousas.
Icía

Eu digo que  me gustou moito todo o que nos contou. Foi unha lección para min, para que non esté moito tempo coas cousas electrónicas e que estea máis  tempo coa familia.
Nicole

Pareceume  moi diver, gracioso e educativo que viñera o meu pai a contarnos as súas cousas.
Encántoume!
Sara

Doulle as grazas ao pai de Sara por contarnos as súas historias. Agora sabemos máis dos nosos antepasados.
Hugo

POEMAS DE OUTONO

 

XA  É  OUTONO!

Chove, chove, chove moito.
Sopra, sopra, sopra o vento.
Vai frío é outono.
Saes con paraugas
e tamén con chuvasqueiro.
Xa non é verán,
é outono.
É outono
non verán,
é outono
non inverno,
é outono
non primavera.
Xa é  outono!
Raquel.
 

TÓNICAS AVENTUREIRAS

AS  LIBRETAS  QUE  NON  TIÑAN  TÓNICAS

Tres sílabas estaban na súa casa tranquiliñas cando se lles ocorriu ir ao colexio.

-Por que non imos ao colexio?- dixo Grave.

-Claro, así visitamos ás nosas familias, as palabras- engadiu Aguda.

E foron a unha das clases do cole Illas Cíes.

-Mirade! son os cadernos- dixo Grave.

-Miremos que palabras  escribiron nel- apuntou Esdru.

E as tres miraron con curiosidade os cadernos.

-Estas palabras non teñen acentos e están feitas cunha letra moi mala- comentou Grave.

-Que tal se lles axudamos?- preguntou Esdru.

-Vale, vale, rápido,  antes de que chegen os nenos.- dixo Aguda.

E iso foi o que fixeron Aguda, Grave  e Esdru arreglaron tamén as letras dos nenos. Cando chegaron os nenos á escola  elas fóronse correndo para non ser vistas.

Así as libretas pasaron de non ter tónica a seren as libretas coa mellor ortografía do colexio.

VALERIA

HISTORIAS DE BOLÍGRAFOS

BOLI

Había unha vez un bolígrafo chamado Boli que vivía nunha tenda. Un día unha nena foi comprar un bolígrafo e déronlle a Boli. Boli púxose moi contento. A nena levouno á escola, Boli pasábao fenomenal.

Ó día seguinte Boli cambiou da cor azul á vemella e todos os nenos quedaron paralizados. Como!!

Boli empezou a falar e todos atendían moitísismo. Cando rematou pensaba que o ían a levar para algún sitio e non foi así. Ó final quedáronse con el e non llo darían a ninguén.

ADRIANA

BIC 

Había unha vez, un bolígrafo chamado Bic. Era alto, con tapa, con moita tinta e cun revestimento de plástico duro. Un día por descuido meteuse nunha librería, e a dona colleuno e púxoo nun estante. Ao día seguinte Bic foi comprado por Alonso un neno de terceiro de primaria. Bic estaba preocupado porque non sabía o que lle ia pasar. Un día Alonso foi ao cole enfadado, colleu a Bic e deulle calor. Ao cabo dun rato Bic pintaba vermello e Alonso sorprendeuse porque era un boli azul. Alonso tivo que ir ao recreo, e deixou a Bic descansar. Cando veu do recreo Bic xa pintaba azul outra vez pero ó rato volveu a pintar vermello. E descubriu que Bic era máxico. Alonso deixou a Bic na casa e tívoo que deixar para cando quixera escribir con azul e en vermello. Bic díxolle a Milán, un amigo do caixón, que o pasara moi ben. Ao cabo dos anos, sen saber como Bic volveua a librería para ter novas aventuras. 

ICÍA

ANALFABETOS NO SÉCULO XXI?

A miña avoa cando a operaron dos oídos quedou xorda e desde entón non sabe escribir, nin ler, nin buscar no ordenador ou no móbil. Agora estámola axudando a ler, a escribir, e tamén está buscando cousas no ordenador. Ela o que de verdade quere é un aparato para os oídos porque senón non oe nada de nada.

Escribir e ler é moi dificil pero cando sabías  despois xa é máis fácil recordalo e seguro que aprende rápido.

UXÍA

Hoxe en día os nenos de oito anos xa saben ler e escribir. Algúns, moi poucos, non saben manexar os móbiles e os ordenadoes. A tecnoloxía é importante porque con ela ademais de aprender, tamén podes diovertirte. Hai moita xente maior que non sabe manexalos pero sabe utiluizar outras cousas.

É bo escribir, ler, traballar, estudar....Pero, outras veces, podemos relaxarnos xogando co móbil, co ordenador,... e tamén xogar a outras cousas coma á pelota, ao escondedoiro...

ANDREA

Un día fun á casa da miña avoa e tiven con ela esta conversa:
-Avoa, quería preguntarche algo.
-Que?
-No telediario vin unha cousa de analfabetos pero non o entendín moi ben, pódesmo contar.
-Si, os analfabetos agora son os que  non saben manexar os videoxogos, os móbiles, os ordenadores.... e tamén os que non saben ler nin escribir.
-Na miña clase todos saben ler e escribir.
-Xa, pero noutros paíse coma Africa non saben. 
-Grazas avoa por contarmo, ao mellor mañá cóntollo aos meus compañeiros.
ADRIANA  

PREOCÚPAME...

Preocúpame o paro porque se hai tanto paro, un día destos o meu pai  ou a miña nai poden quedar en paro. Deberían facer algo para que non houbese tanto paro.

Tamén me preocupa o quentamento global,  de seguir así  este quentamento vainos chamuscar a todos. O bo será que non teremos que usar electicidade para cociñar porque co quentamento cociñaremos todos.

ADRIÁN

A min preocúpame que unha xente sexa moi mala e outra moi boa. Que cheguen a pelexar. A uns gústalle a paz e a outros a guerra.Eu creo que a paz é o mellor e todos deberían xuntarse pola paz.

ANDREA   

Preocúpame que a paz sempre teña que ver coa ciencia. Preocúpame porque se un día a ciencia falla, acabarase a paz?

Creo que a paz non debería ter tanto que ver coa ciencia. Debería ter máis que ver coa loita contra a guerra  das persoas.

Tamén me preocupa que España esté entre os países con maior pobreza infantil que algúns dos países africanos.

Outra cousa que tamén me preocupa moito é que Siria poida empezar a Terceira Guerra Mundial con armas nucleares. Se a empezasen sería a fin do mundo. Eu espero que non a empecen.

ALEJANDRO