Carapuchiña
007
Carapuchiña
era unha detective privada. Un día pola mañá chamouna a súa avoa
porque roubaran no pobo un neno pequeno. Chamou para ver se podía
descubir o que pasaba. Carapuchiña colleu o seu coche e saíu. No
medio do camiño apareceu outro detective privado ao que todos lle
chamaban Lobo porque lles daba medo, tiña uns dentes afiados, moito
pelo e unha gabardina que intimidaba un pouco. Carapuchiña seguíu
andando, pero viu que estaba en reserva de gasolina. Ao chegar á
gasolineira o detective Lobo díxolle que era mellor a outra
gasolineira que estaba noutra punta. Carapuchiña fíxolle caso e
foi ata ali; mentras tanto o Lobo podía quitarlle o caso que tiña
Carapuchiña 007 roubándolle á súa avoa. Iso foi o que fixo.
Carapuchiña
ao chegar á casa da súa avoa xa sabia que Lobo estaba tramando
algo . Enton, chamou á policia. Ela entrou na casa da súa avoa e
encontrouse co Lobo. Lobo fixosolle a cambadela e ela caíu.
Carapuchiña
levantouse, fíxolle unha cambadela das que aprendeu na clase de
Káratela e deixouno fóra de combate. Sacouno coma un saco pola
porta e xa estaba a policia alí esperando para porlle as esposas.
Ao final Carapuchiña 007 cumpriu coa súa misión e atopou ó neneo roubado. Desde aquel día,
cando alguén tiña algún problema chamaban a Carapuchiña 007.
A
Lobo caíronlle oito anos de cárcere, en canto saia de alí terá
que facer servicios comunitarios quitando follas dos parques.
NEREA
CARAPUCHIÑA
VERMELLA MODERNIZADA
Carapuchiña
estaba na casa coa súa nai nun chalé que compraran e que lles saíu
moi caro.
Carapuchiña
aburríase e fixo unhas galletas con virutas de chocolate por enriba
para levarllas a súa avoaque estaba enferma. Tívoa que chamar polo
seu I Pad. A avoa colleu a súa Black Berrie e contestou. Estiveron
falando un bo rato.
Carapuchiña
púxose en marcha, viu ao lobo coa súa Harley Davison e o lobo
maligno díxolle:
-Ola
Carapuchiña, sabes que por ese camiño chegase á casa da túa avoa
moito antes?
-Non,
nunca fun pora aí, acostumeime por aquí,pero probarei a ir por alí.
Ela
emprendeu a súa viaxe polo camiño longo mentres que o lobo foi polo
camiño curto na súa moto.
Carapuchiña
cando chegou ó seu destiño atopou ó lobo collendo polo brazo á
súa avoa para comela.Ela chamou á policía, chegaron en tres
minutos máis ou menos. O sherif entrou na casa e meteulle un disparo
cunha escopeta ó lobo que escapou e non volveu.
A
avoa comeu as galletas que lle fixo Carapuchiña, gutáronlle
moitísimo e curou de contado para saír de paseo coa súa neta.
ALEJANDRO
CARAPUCHIÑA
WHATSAPP
Había
unha vez en Nova York unha nena chamada Lina Lone pero todos lle
chamaban Carapuchiña Vermella. Un día ía paseando co seu ferrari
vermello pola cidade cando pinchou unha roda.
Carapuchiña
Vermella Caperucita foi ao mecánico e alí dixéronlle que tiña
que ir a unha rúa moi lonxe dalí. Como a casa da súa avoa lle
pillaba cerca colleu o seu I PAD e mandoulle un whatsapp.
-”Abu
voi a ir a t cas”
-”OK
m netiña”
-Chao.
Enton,
Carapuchiña Vermella púxose seus cascos acendeu o Mp4 e comezou a
andar.
-Op
op opopopo opa gamna stail…..gamna stail.
Nese
intre un ladrón chamado Lobo foi persiguíndoa e enterouse de que ía
ao mecánico.
Adiantoúselle
e meteu ao mecánico no armario. Cando Carapuchiña Vermella entrou o
lobo dixolle que esa peza costaba 100€.
-Como
pode custar tanto?
-Eso
da igual ti solta a pasta.
-Jo!
vaia modales
-Que
me pagues!
-Pois
non!
Carapuchiña
Vermella foise e Lobo a seguiuna á casa da avoa e cando estaban
distraídas Lobo as actou.
-Socorro!!!!
-Scogbo
-Xe,
xe...Xa, xa....
Entón
a policia oíu os gritos e entraron. Ao ver a Lobo paralizáronse
polo medo e a avoa aproveitando un despiste de Lobo colleu unha
navalla e desatouse. Cando Lobo a viu foi a por ela e a avoa fixo un
mortal hacia diante e agarrou dos pelos a Lobo deixandoo incosciente.
-Avoa,
onde aprendices iso?
-En
“Pressing Catch”.
-Guau!
A
policía levouse a Lobo e encerrárono no cárcere.
“E
colorín whasappeado iste conto está acabado.”
IVÁN D
Carapuchiña
e o descoñecido.
Na
gran cidade vivía unha nena e a súa familia. A nena chamábanlle
Carapuchiña Vermella, porque sempre levaba a súa sudadeira
vermella. Ela tiña doce anos.
Un
día, ao saír do colexio, a súa nai chamoulna e díxolle:
-Carapuchiña,
cariño, faime un favor e pasa pola panadería e colleme duas latas
de coca cola, unha barra de pan, unhos pasteliños e un bolo de pan
con uvas pasas. Ese que lle gusta tanto a túa avoa. E tamén colle
unha botelliña de viño tinto.
-Vale
mamá.
-Moi
ben. Despois, como che queda de camiño, pasa polo video club e
cólleme unha película. A que ti queiras, para ver todos.
-Algo
máis?
-Si
cariño. Despois, xa por ultimo, pasa pola avenida de Castelao e
lévalle o bolo de froitos secos e a botelliña de viño á avoa.
-Vale!
-Pois
eso. Ah! e non fales con descoñecidos.
-Vale.
Chao.
-Chao.
Despois
de comprar, cando se dirixía á casa da súa avoa, un extrano home
cunhas largas melenas, díxolle:
-Anda,
señorita, ven vostede da panaderáa? –dixo cunha voz moi ronca.
-A
vostede non lle importa.
-Oh
mire, perdoa pola pregunta, pero, que levas na bolsa?
-Non
lle tengo que responder.
-Como
ti queiras. Ah......!
E
o tolo do señor púxose a perseguila.
Carapuchiña
entrou rápido no portal do edificio, e deulle coa porta nos narices.
-Xa!
Agora non me pillaras! –díxolle botando a lingua.
A
partires dese día, Carapuchiña, non se arriscou máis a falar con
descoñecidos.
ALEXIA
