PEDRO
Pedro
é un neno esbelto, con ollos azuis e o pelo loiro. Gústalle o
perigo das súas aventuras. Gústalle o chile picante e os tacos
mexicanos. Odia irse a durmir, porque quere seguir xogando a PS3 ou
no parque.
Viviu aventuras
coma tirarse por unha catarata e saíu ileso; fixo que o seu can
tivese 3 ollos e 10 patas.
En definitiva é un
neno moi zumbado, e aínda que isto último inventárao.
Pedro deixou tanta
“adrenalina” destas aventuras, para vivir unha vida normal e
corrente.
HAI QUE
CONTROLARSE
Como Pedro deixou
esa vida de aventuras, decidiu ir ao instituto, o único que gañou
con iso foi, unha expulsión!
Por
que? Preguntarates. Pois moi simple. Non se concentra, e a que leva
iso? Pois que grita en clase e iso causa dores de cabeza. Ou tira os
cadernos pola ventá ou queimaos.
Ata que foi ao
despacho do director. E dille o director:
-Pedro, non podes
facer máis tolerías coma esas. Terás que ir a clases de
autocontrol.
-Non, o único que
pasa é que non me podo concentrar.
-Terás que buscar
un remedio.
Pedro sempre o
intentaba pero, acababa facendo algo máis tolo do habitual. Sempre
acaba en fracaso, e sempre lle dicía ó director:
-Non me expulse.
Pero ao final sempre
acababa expulsado porque era un neno moi aloucado. Cada día estaba
máis triste ata que un día preguntoulle a súa nai:
-Teño que
preguntate unha cousa?
-Que queres filliño?
-Necesito que me
ensines a autrocontrolarme.
Pasaron meses e
meses e chegou un día no que non o expulsaron e lle deron unha
medalla por coseguir autrocontrolarse.
QUE
BOS AMIGOS
Pedro estaba na súa
casa vendo a TV e chamouno un amigo. Queria quedar no bar da
“Terracita”.
Cando chegou Pedro
comezaron a falar:
-Pedro, necesítoche
para facer un truco de skate.
-Si, e...
-Sabes que atraparon
cerca das illas Cies?
-Si.
-Pois levarono ao
acuario da Coruña e queren que alguén salte unha piscina coa
quenlla dentro.
-Vale mañá saimos
para A Coruña
Os dous amigos
chegaron ó acuario e cerca de alí estaba a piscina, así que foron
a vela.
Había moita xente.
Cando se encontraron cos organizadores dixéronlle que como ía
saltar unha piscina tan grande.
-Pois moi fácil,
cun “boogie” para coller velocidade.
E como non, o amigo
de Pedro tiña que conducir o coche.
Chegou a hora do
salto. Estaban moi nerviosos.
-Non pares de
acelerar aínda que che diga para.
Empezou a acelerar e
Pedro estaba agarrado á corda que estaba atada ao coche.
Cando chegou á
velocidade correcta Pedro soltouse, subiu pola rampa e saltou,
mentres que a quenlla intentaba pillalo.
Os segundos do salto
foron interminables.
Pedro chegou ileso
ao outro borde, coma se nada houbese pasado eso si, o corazón ía a
douscentos pero estba ben.
E que ten que ver
isto coa amizade: que os bos amigos poden superar calquera cousa.
ANTI-TRAMPA
Xa sabedes que Pedro
é unha desas persoas que vive a vida ao limite, ou polo menos
vivíaa, asi que volve ás andadas.
Decidiu apuntarse a
un campeonato de BMX estilo libre, é dicir, eso dos saltos etc.
Foise a California,
e cando chegou ao lugar do torneo o campión do ano pasado xa non era
o mello, xa que había xente máis boa ca el.
Día 1 do torneo:
O campión vai a
convertirse no ex-campión xa que Pedro e algún máis eran moito
mellor ca el. Pedro quedou de terceiro cando acabou o día.
Cando o lugar estaba
a punto de pechar, as 12, Pedro ía a sair cando viu ao ex-campión
afloxando unhas torcas das bicicletas dos mellores, ou lle
desengrasaba as cadeas...
Pedro grabou iso coa
súa cámara, nunca vira a alguén así.
Día 2, o último:
Pedro avisou aos
demais, e claro, o tramposo levouse un chasco cando non funcionou.
Ao final, Pedro
quedou de 2º e o tramposo de 3º.
E o que fixo Pedro
cando viu iso o único que podía facer era ensinar o video que
grabou.
A policía chegou a
tempo para deter ao tramposo.
Finalmente, en
honrra a Pedro fíxoxe unha festa.
A SUBASTA
Pedro é un neno moi
perseverante. Nunca se rinde. Cando ten algo metido na cabeza non se
rinde ata que o consigue. Un día estivo a punto de renunciar ao seu
sono que tiña en mente.
Pedro ía case todos
os días ao cuble dos videoxogos. Un luns o mestre dille aos nenos do
clube:
-Este sábado
organicei unha excursión.
-E de que trata?
-Imos ir a un salón,
mellor dito unha subasta de videoxogos.
-Que guai. Só
necesitades a autorización firmada dos vosos país e diñeiro.
Todos os nenos
estaban entusiasmados. Entón chegou o día tan esperado. O mestre
dille aos nenos:
-Xa chegamos,
sentade ahí por favor.
Os nenos foron
obedentes. A subasta comezou. Entón empezamos a votar. O que daban
eran videoxogos. Pedro comezou a votar pero un neno tamén o quería.
Despois de dez minutos seguían votando, ata que Pedro se quedou sen
cartos aínda que o outro tamén. Pedro pediulle ao mestre e
prometeulle que llo devolvería. Entón o mestre aceptou.
Pedro rematou
gañando e estaba superfeliz.
UN
EXAME DE CALMA
Eran as 12 da noite,
un venres e estaba nervioso, tomeime tilas e fixen todo o posible
para relaxarme ou durmir.
Ah! Claro ainda non
vos contei o motivo de porque estou asi, escoitade:
Onte fixen un exame
que valía a metade da nota final.
Costoume un pouco,
en xeral, pero houbo unha pregunta, a ultima, que puxena a B-O-L-E-O,
boleo, e por iso estou preocupado.
Bueno e iso e máis
ou menos o que pasou.
Como non sabía que
facer púxenme a ver a tele.
Non durmía e non o
conseguía enton fun a dar un paseo. Nuns instantes encontreime a
Guille, ese que me axudara a saltar a quenlla.
-Estou moi nervioso,
Guille
-Por que?
-Por un exame e
fixen todo o posible para relaxarme...
-Pois...Xa sei vin a
un señor que facía hipnotismo.
-Veña imos!
Cando ese “mago”
intentou hipnotizarme, non ocorreu nada.
-Mira neno ti tes
que pegate un bo baño quente.
-Vale probarei.
Funcionou e saquei
un 10. Siiiii!
AMOR
Pedro sempre estaba
cos seus amigos e cando intentaba falar coas nenas poñíase moi
colorado e nervioso.
A súa nai animábao
pero nunca o conseguía. Un dia sucedeu ese milagro, Pedro puido
falar cunha rapaza. Todo comezou no instituto.
Pedro estaba coma
sempre cos seus amigos, e vai un rapaz e dille:
-Pedro, que che
pasa?
-Nada, que me gusta
unha nena pero non sei como dicirllo, sen que me poña nervioso.
-E, para que estan
os amigos? Nós axudarémoste.
-Grazas, sodes moi
amables.
Pedro agora estaba
contentisimo co que lle dixeron. El nunca perdería a esperanza de
que un día llo dixera.
Pasaban dias e
semanas, e cada día Pedro acercábase máis a Belén, esa nena tan
fermosa que lle gustaba. Ata que un día empezaron unha caonversa:
-Ola Pedro, como
estás?
-Moi ben, e ti?
-Eu fenomenal.
-Ah si? Por que?
-Pois porque levo un
días vendo a un neno que me gusta e non sei como llo podo dicir.
-Se queres eu
pódote axudar.
-En serio, moitas
grazas.
Pedro chegou a casa
destrozado, non o podía crer, a aquela rapaza da que estaba namorado
gustáballe outro. Chegou a súa habitacion e sen querer empezaronlle
a caer gotas de auga pola cara. Anda que ao día seguinte ía sentir
o contrario.
Pedro acercouse a
Belén e empezoulle a falar.
-Belén, queres que
che axude a decirlle a ese neno o que sintes?
-Si, vale.
Entón Belén
cóllelle as mans a Pedro e dille:
-Gústasme dende a
primeira vez te vin.
-Perfecto
encantoume, agora so llo tes que dicir a el.
-Xa llo dixen, ese
rapaz es ti.
-En serio non o podo
crer. Queres saír comigo?
-Se queres, quero.
Os dous namorados
pasaron o último trimestre do curso sendo parella. Según Pedro iso
foi o mellor que lle pasou na vida.
LORENA&LOIS
TAI, O PACIFISTA BIPOLAR.
Tai é
un neno que ten dúas personalidades que son: a divertida e a aburrida.
Cando
a súa personalidade é divertida ten pelo louro ollos azuis e sempre
leva gafas de sol. A estrutura da cara é normal, é alto e atlético.
Cando
a súa personalidade é aburrida:
Ten
o pelo marrón, os ollos verdes e sempre está colorado. E por
suposto, aburrido.
Só
teñen unha cousa en común ,teñen a mesma altura.
Teñen
coma rutina cada dous días cambiar de personalidade!
A
HISTORIA DE TAI
Tai
cando tiña cinco anos mudouse a Francia. Alí un día normal e
corrente foi ao médico, foi a unha consulta de revisión e non que
lle detectaron a súa bipolaridade.
Daqueles
días traballou moito haber se se lle quitaban a bipolaridade. Pero o
conseguiu?NON. Tai estivo recordando porque puido ter a
bipolaridade. Despois de varios dias pensando decatouse de que o
único que podería ser era un froito que lle deu un anciá. O neno
foi a xunto do ancián e díxolle se fora o froito que lle deu o que
lle provocou a enfermidade. O anciá díxolle que estaba posuído.
Tai non lle creu e foise.
Que
pasara coa súa enfermidade?
O
PRINCIPIO DE TAI
Cando
era un adolescente xa Tai tiña varios problemas na súa casa. De
repente estaba contento e púñase triste. De maneira que os seus
pais levárono o psicólogo que lle detectou unha bipolaridade. Os
pais preocupados foron desconsolados para á casa. O neno moi seguro
de si mesmo decidiu comezar unha aventura. Aínda non sabía o que
lle esperaba. O neno vai en busca de xente coma el. O neno encontrou
a alguén coma el nun pobo, a un neno chamado Erik. Vivía en
Galicia, en Samos.
Os
nenos subiron a unha montaña. Nesa montaña había unha árbore que
lles podía curar pero...
Tai
dixo
-Eu
quero que me acepten coma son.
Erik
estivo dacordo.
Aceptáronse
a si mesmos.
ESPERANZA
E DEPORTIVIDADE
Tai
foi a xunta dun manager. Pediulle que lle recomendara un deporte.
Sabedes o que lle recomendou?
Voleibol.
Aos dous dias foi á clase de voleibol. Non lle gustou, volveu ir a
xunta do manager , esta vez recomendoulle baloncesto , a os tres dias
foi á clase, sabedes que pasou? Que o deixou. A terceira vai a
vencida pois, así foi, a terceira apuntouse a pádel, o pádel
encantoulle!! Era moi bo!! Agora sempre todos os luns e xoves vai a
pádel. Con esperanza e deportividade conseguiuno.
AMIZADE
Tai
estaba sempre só. Un día na súa casa colleu e púxose a xogar coa
play. Dous dias máis tarde foi a xunta da súa nai e díxolle que
lle gustaría ter amigos. A nai preguntoulle a Martín, que era fillo
dun amigo . Un día quedaron para xogar á play e enfadáronse porque
Tai dicía que facía trampas. Estiveron uns días sen falarse.
Pasados uns días encontráronse, pedíronse perdón e Martín
díxolle a Tai que si eran amigos de novo.
-A
nosa amizade e mais importante que unha tolería de xogo- respondeu
Tai.
O CAN PERDIDO
Un
dia que Tai estaba xogando tranquilamente na súa casa, chamaron á
porta. Abriu porque era e a súa veciña.
-Poderías
coidar do meu can?-preguntou a veciña.
-Claro
que si.-Dixo Tai
A
veciña marchouse e Tai púxose a xogar co can.Despois de xogar un
ratiño tivo sede e foi beber auga á cociña. Nese tempo o can
aproveitou para escapar. Tai buscouno por todas partes pero non o
encontrou.
Cando
chegou a veciña a recoller o can, contoulle o que pasou.A veciña
non se enfadou, sabía que o seu can se escapaba con moita frecuencia
e depois volvía el só á casa. E así foi, o máis importante foi
que Tai demostrou que era moi responsable.
N ICA&DAVID
LAUYAN
Lauyan
é un hasky que vivía en Alaska xunto aos seus pais ata que estes
morrereon xuntos de frío caendo por un oco dun lago xeado.
Salváronno do mesmo falecemento que os seus país uns esquimais que
logo emigraron e deixárono só.
O
can foi sen rumbo polo bosque, sen cobixo nin comida. Levaba
camiñando varios días e atopouse unha cova onde pasou un tempo
tratando de sobrevivir. Coñeceu a xente coa que pasou aventuras e
aprendeu moitas cousas. Coa súa pericia, valentía e intelixencia
resolverá mil e unha situacións...
DE
AVENTURAS POLO BOSQUE
Un
día ao mencer, cando xa se borraran as bágoas de soidade da faciana
de Lauyan, saíu a buscar comida para sobrevivir.
Cando
saíu da cova, cravouse unha ramiña na pata e doeulle tanto que, a
alaridos pedía axuda:
-Ayyy!
Dóeme moito!-berraba.
Por
sorte, un coello branco que pasaba por alí curoulle a ferida e
acolleuno na súa casa. El estáballe moi agradecido: xa tiña un
amigo! Lauyan e Mico (o coello) fixeron moi boas migas e coñeceron a
máis amigos.
Un
día Mico, Lauyan e outros amigos: Lola(o esquío), Flora (a loba) e
Perico(o paxaro) ían a merendar. De súpeto, cando xa todos
devoraban os pasteis e sándwiches, apareceu un lobo e dirixiuse cara
aos amigos:
-Dádeme
as tartiñas-dixo.
-Son
pasteis e tamén son nosos-dixo Lola-non chos darei.
O
lobo ruxiu moi forte e xa ía papar a Lola cando Lauyan apareceu e
díxolle, ruxindo a todo pulmón, que non lles molestara.
O
lobo quedou aterrado e fuxiu tan rápido coma foi alí e todos
felicitaron, extasiados a Lauyan:
-Puxéchelo
no seu sitio, grazas por evitar que me pape -díxolle Lola.
-Fuches
moi valente -comentou Mico.
-Ben
por Lauyan!!!!!-berraron ao unísono Flora e Perico.
E
a si foi como Lauyan conseguiu amigos. E é que os amigos son o maior
dos tesouros.
O
FOGAR DE LAUYAN
Pasaba
o tempo e Lauyan sentíase cada vez máis a gusto no bosque. Tiña
moitos amigos e sabía onde calmar a súa fame e sede, só lle
faltaba algo: a súa propia casa.
Dende
un dos seus primeiros días no bosque, Lauyan facía vida na casa de
Mico, pero iso xa remataría axiña.
Cando
llo comunicou, Mico enfadado dixo:
-A
min non me molestas aquí. Se é por iso, non te vaias.
-Non,
non é por iso. Preciso unha casa propia para ser máis independiente
-contestou Lauyan.
-Ben,
dacordo. Mañá ao mencer iremos a buscar todo o necesario para
decorala. Quedou ceibe unha cova por aquí preto- zanxou Mico.
Ao
día seguinte, foron a visitar a cova e a comprobar se estaba en bo
estado. A resposta foi que si.
-Pois
non hai máis tempo que perder! Quédate aquí mentres eu vou buscar
material...
Un
rato máis tarde Mico volveu con ramiñas, follas, restos de froitos
secos...
Nun
periquete a cova estaba gustosamente decorada.
Lauyan
e Mico, esgotados, foron cada un á súa casa e Lauyan quedou alí.
Pola
noite, unha fortísima tormenta caeu sobre o bosque. Isto fixo que a
cova estragárase por varias zonas e que montonciños de terra
cubriran o chan.
Ao
día seguinte, Flora, a loba pasaba por alí con Lola, o esquío, e
ollaron isto.
-Lauyan!
Pero que che pasa?-preguntou Lola, estrañada- E que fas aí?
Lauyan
esplicoulles todo o da casa e o derrubamento.
-Pois...non
hai tempo que perder!Imos amañar o buraco!-exclamou Flora.
E,
cunhas ramas e algo de area mollada puxéronse a cubrir o buraco do
tellado.
Parecía
que quedara xenial cando unha brisiña derribou o amaño feito polos
amigos.
-Poñédelle
maís terra espesa!-dixo Lola.
Cun
gran esforzo conseguiron tapar o buraco e a casa quedou xenial.
LAUYAN
E O XABARÍN
Lauyan
ía polo bosque morto de frío. De súpeto atopouse cun xabarín
ferido cunha astilla cravada na man.
Lauyan
foi correndo a axudarlle, o xabarín que apenas tiña un ano non
sabía nin porse de pé. Lauyan contou ata tres:1...2...3 sacoulle a
astilla de un tirón moi dolorido púxose a chorar. Lauyan coidouno
coma se fose o seu fillo.
Aos
doce anos Lauyan contoulle a súa historia e o xabarín pensou:
-“Que
bo pai teño!” Agora sei porque me repite que a vida é moi longa e
hai que vivila a tope. O meu pai é o mellor amigo, pai, irmán ata
avó que un xabarín pode ter”.
O
AMOR
O
amor e algo que Lauyan non entende e nunca o experimentou.
Flora
esta moi namorada de Lauyan , pero tiñan un problema. Lauyan
pedíralle saír por unha carta. Pero ela respondeulle que llo dixera
á cara, non cunha carta. Flora estívoo perseguindo todo o rato,
mentras lle dicía:
-Sé
ti mesmo e dimo á cara.
Lauyan
díxollo á cara e conseguiu que lle respondera un ''tal vez'' ,
enfadouse tanto por ilo que lle dixo que o deixara en paz.
Ela
seguiu perseguíndoo. Lauyan pensou: ''O que se fai por amor''.
MICO VAISE
Lauyan
ten ganas de ir xogar ao fútbol nun claro día soleado do mes de
maio, e a maioria dos animais estaban camiñando ou
falando no medio da praza.
Todos
se reuniron para ir a buscar a Mico á súa casa. Ali atopárono cos
ollos chorosos e cun telegrama na man. Corren cara el e apértano.
-Que
che pasa Mico? -Din ao unísono cariñosamente.
-A
miña avoa enfermou -Di Mico entre bágoas.-Vou á súa casa a
coidala.
Todo
o mundo soubo comprender que Mico estábao pasando moi mal.
Fixéronlle unha bonita e agarimosa despedida cando marchou.
-Adeus
Mico!!
LAURA&YANKO
