O
IETI
NA
REALIDADE
LOIS
SEIJO BARRIO
Un
grupo de
amigos vaise
adentrar nunha
aventura…
Nunha
clase, preto
do Himalaia
oíuse un
ruxido moi
forte e
todo se puxo
a tremer.
-Qué
é iso
?-Di Nica
-Terremoto!!!-Grita
Iván
-E
o
ruxido?-Pregunta
Lois
-Sera
o Ieti
je, je,
je!!! -Contesta
Alex
maliciosamente
O
ruxido, ainda
máis forte
asustou a
toda a
clase, pero
o tremor
parou en
seco.
Ao
día seguinte
, todos
creran que
fora un
sono, pero
ao ver
as noticias
todos comprobaron
que non
o fora.
Os
catro falaron
cun amigo
montañeiro ,
e levounos
ó cumio das montañas.
Arriba
non se
vía nadiña.
Nica e
Alex chamaron,
chamaron e
chamaron polos
outros dous
e non
respondeu
ninguén.
Nica
e Alex
viron catro
ollos vermellos
e acercáronse.
Eran
Lois e
Iván, cheos
de pelo
branco .
Estaban
hipnotizados,
Nica deulles
uns bofetóns
e espertaron.
Fixeron
outra expedición
e viron
unha sombra
de máis
de tres
metros.
ERA
O IETI!!!
Nica
e Alex
escaparon pero
Lois e
Ivan ,
xa que
estaba cheos
de pelo,
o Ieti
cría que
eran amigos.
Lois quitoulle
unha estaca
de madeira
que tiña
na perna
que lle
doía moito,
e por
iso ruxía.
Así o
Ieti deixouse
ver e
os que
dicían que
non existía
estaban moi
equivocados e
os que
crían nel,
acertaron.
AS
PLUMAS MÁXICAS DO PAVO REAL
IRENE
CARBALLO RODRÍGUEZ
Acercábase
o 11 cumpreanos de Xoana, unha rapaza alta, lista, bastante forte e
valente; e os seus pais levárona ao VigoZoo porque sabían que lle
encantaban os animais.
Cando
estaban no zoolóxico a Xoana chamoulle moitísimo a atención o
cartel da gaiola do pavo real que dicía así:
“AS
PLUMAS DESTE PAVO REAL SON MÁXICAS, CADA PLUMA EQUIVALE A UN
DESEXO”.
E
tamén fixouse que o enreixado, estaba algo danado.
Cando
ían no coche de volta á casa, Xoana decatouse de que había un
animal cruzando a estrada e berroulle ao seu pai:
-Frea!!.
Baixou
e axiña puido ver que era ...
-¡O
pavo real das plumas máxicas! .
Xoana
quería que fose a súa mascota e convenceu aos seus país
dicíndolle:
-“É
que e o meu cumpreanos …”
Entón,
subírono con eles.
Cando
chegaron á casa, Xoana sentouse na finca xunto ao pavo real e quiso
comprobar se o cartel dicía a verdade, así que pediu un desexo:
-“Desexo
ter una piscina moi grande”.
Nese
momento ao pavo real caéuselle unha pluma, e por arte de maxia
apareceu unha piscina na metade da finca.
Xoana
non se puido decatar de que a ave empequenecera porque saíu correndo
a avisarlle aos seus pais. Éstes quedaron abraiados ao comprobar o
marabilloso suceso, aínda que a nai advertiulle:
-Xoana,
non malgastes os desexos, que se o pavo real se queda sen plumas,
podería morrer.
Ao
cabo dun mes, grazas as plumas máxicas do pavo, Xoana e os seus pais
vivían nunha mansión cunha pista de tenis, dúas piscinas e un
jacuzzi. Mentres os país disfrutaban dos agasallos, Xoana buscaba
desesperada ao seu pavo, ata que pasadas 3 horas conseguiu atopalo.
Tiña unha explicación, era do tamaño dunha formiga e iso só podía
significar que, posiblemente, ela malgastara moitos desexos.
O
pai suxeriulle que o levansen ao veterinario do zoo, e éste
díxolles:
-Témome
que non se pode facer nada, o pavo morrerá dentro de pouco tempo.
A
nai engadiu:
-Xa
cho advertín, Xoana. Malgastaches os desexos aínda que nos
aproveitaramos deles.
Cando
estaban a piques de abandoar a consulta, o veterinario decatouse de
que á ave aínda lle quedaba unha mini-pluma, e dixo:
-Xoana,
con esta pluma aínda podes pedir un último desexo, pero perderás o
obtido cos anteriores.
Xoana
non o pensou nin un segundo e berrou:
-Quero
que o pavo volva ao seu estado inicial coas 100 plumas!!
O
desexo cumpriuse. Deulle igual se perdía todas as cousas conseguidas
coas plumas máxicas, porque para ela o máis importante era a súa
mascota.
Recoñeceu
que malgastara aqueles desexos e que nin sequera necesitaba o que
pedira con eles.
¡Incrible!,
ao chegar á casa aínda seguían tendo as piscinas, a pista de
tenis, a mansión e jacuzzi, e Xoana comprendeu que a maxia déralle
outra oportunidade.
Despois
daquilo ,non volveu a desperdiciar os desexos.
Se
eu fora Xoana, pediría que a toda xente do mundo lle encantara falar
galego e que lera moitos libros na nosa lingua.
A
RAÍÑA MARÍA
LAURA
PIÑEIRO MARIÑO
A
raíña María
dorme
todo o día;
na
súa cama douro
non
deixa de roncar.
A
raíña María
zámpase
unha sandía;
pois
é unha glotona
e
non deixa de tragar.
A
raíña María
vai
á romería;
e
co seu vestido novo
non
deixa de fardar.
A
raíña María
vai
á panadaría;
e
bolos de crema
non
deixa de mercar.
A
raíña María
vai
ao parque polo día;
e
na festa da noite
non
deixa de bailar.
Non
vos creades o que diga
nesta
poesía;
só
é unha poesía
sobre
a raíña María.
TODOS
PODEMOS
NICANOR
CARRO AIRA
Isto
é un neno de ollos azuis, cabelo rubio, alto, forte e listo. Ao
neno chamado Daniel gustáballe moito ir ao colexio. Sempre que o
colexio se acababa poñíase moi triste. El nada mais chegar á casa
o primeiro que facía eran os deberes. El quería ser arquitecto.
Pero como todo neno tiña un defecto. Non lle gustaba nada a
ximnasia. Sempre a suspendía. Cando chegou á Universidade descubriu
que si suspendía ximnasia non podía sacar a carreira. O seu mellor
amigo Xavi e a súa mellor amiga Paula, fixeron un trato. Se el lles
axudaba con matemáticas, eles axudábanlle coa ximnasia .
Despois
dun mes os profesores reuníronse. O profesor de ximnasia dixo:
-Daniel
mellorou moitísimo na ximnasia! vai a aprobar cun ben.
O
profesor de matemáticas di
-Paula
mellorou moitísimo, merece un ben
Alberto….(despois
dun minuto de moita tensión) merecese aprobar. Raspadiño pero
aproba cun 5’5.
Na
cerimonia de diplomas da Universidade, os profesores deixaron a os
alumnos dicir unas palabras.
Daniel
dixo: Teño que decirlle grazas a Paula e Alberto,axudáronme en
ximnasia
Paula
e Alberto: Nos queremos darlle as grazas a Daniel axudounos en
matemáticas
Todos
quedaron contentísimos.
VERMELLA
, PERO SEN LUNARES
ALEXIA
ARES CHANG
Había
unha vez , unha maruxiña , vermella . Chamábase Risiñas,
pois sempre estaba a rir. Bueno , case sempre
ría …… A única vez que non ríra, foi cando se mirou, unha vez
, xa fai ,no lago. Ao ver o seu reflexo , ela encontrouse moi fea ,
pois Risiñas tiña un problema. Non tiña lunares nas súas ás!!!
Unha
mañá de primavera , os pais de Risiñas , tomaron unha decisión:
-Risiñas
, cariño ,o teu pai e máis eu tomamos unha decisión.
-Imos
conseguir que teñas lunares.
Os
pais intentaron, intentárono todo:
Ao
principio pintáronlle uns lunares , pero cando empezou a chover ,
os lunares borráronse. Logo foron ós médicos e dixéronlles que
non había solución que eles coñeceran.
Non
sabían que máis facer ……
-Risiñas,
vaste quedar sen lunares ……
Risiñas,
subiu ao seu cuarto a pensar que podía facer. Ela non quería quedar
sen lunares.
Despois
de tanto pensar, observou o horizonte e viu unha casa . Era a casa
onde xogaba de pequena e recollía botóns de cor negro para decorar
o pobo en Xalloween …… Bingo! Se recollía botóns podería
pegarsellos , con baba de caracol, e así ter lunares!!!
Risiñas
non esperou máis e saíu do pobo en menos que canta un galo.
Cando
chegou nada máis coller un botón, caeulle unha gota de chuvia nas
súas ás. Agora non podía voar!
A
dona da casa colleu a Risiñas e levouna para dentro da casa.
Unha
vez alí, a dona viu que Risiñas non tiña lunares, así que, colleu
un pincel e pintoulle uns cantos lunares. Despois púxolle un pouco
de verniz , para que non se lle borraran.
Cando
deixou de chover , a dona da casa abriu a ventá:
-Voa
amiga , voa e sé feliz!
Risiñas
volveu a xunto dos seus pais.
-Mamá
, papá!
-Quén
es ti?
-Son
eu, Risiñas .
-Pero
, Risiñas , -dixo a nai – como conseguiches os lunares?
-Non
te recoñecíamos! – seguiu o pai .
-É
unha larga historia ……
A
partires dese día Risiñas sempre, pero sempre sorriu. Bueno ……
menos cando unha vez … cando os seus amigos a levaron á piscina,
pero, esa xa é outra historia.
As
estacións de Nerea Caride Serra
Na
primaveira
as
flores florecen,
na
pradeira.
No
verán
os
nenos,
nas
piscinas se bañarán.
No
outono
as
follas secas están,
e castañas caerán.
No
inverno
A
bufanda sacarás
e
coa neve xogarás.
Nas
catro estacións
podemos
facer,
Nas
catro estacións
podemos
facer ,
divertidas
excursións.
